Osocze bogatopłytkowe PRP

Dodano:
Ortopedia

Terapia osoczem bogatopłytkowym tzw. PRP (Platelets Rich Plasma) wykorzystuje naturalne  czynniki wzrostu i biologicznie aktywne białka stymulujące procesy naprawcze tkanek. PRP uzyskuje się z krwi własnej pacjenta pobranej pod czas zabiegu. Jest to terapia w pełni bezpieczna, bo oparta na pobraniu własnego materiału biologicznego

Jak przygotować się do zabiegu z osocza bogatopłytkowego?

Aby uzyskać jak najlepszy efekt terapii należy przestrzegać kilku zasad:

  • nawodnij się w dniu przed oraz w dniu zabiegu
  • nie trzeba być na czczo
  • aby efekt był jak najskuteczniejszy należy na 3 dni przed zabiegiem odstawić leki z grupy NLPZ (leki przeciwzapalne przeciwbólowe)
  • warto pomyśleć o kilku dniach wolnych (urlop, zwolnienie), po podaniu osocza często w ciągu 72h rozwija się w miejscu podania stan zapalny powodujący dolegliwości bólowe oraz ograniczenie ruchomości. Reakcja ta jest całkowicie prawidłowa i nie jest powodem do niepokoju
Jak wygląda zabieg?
  • Procedura polega na pobraniu od pacjenta jego krwi żylnej , około 15 ml i odpowiednim przygotowaniu poprzez odwirowanie w specjalnej wirówce (trwa to kilka minut).
  • Następnie uzyskane osocze bogatopłytkowe podaje się w postaci injekcji w miejsce objęte zmianą chorobową w warunkach aseptyki bez  lub pod kontrolą USG.
  • Cała procedura trwa od 20-30 minut
  • Jest to zabieg umiarkowanie bolesny, można zastosować znieczulenie miejscowe, choć najczęściej nie wymaga szczególnego znieczulenia miejscowego (nasilenie bólu podobne do iniekcji).
Kolejne dni po terapii:
  • Unikaj nadniernej aktytwności ruchowej przez co najmniej 10 kolejnych dni (utrzymanie normalnej codziennej aktywności bez dodatkowych obciążeń)
  • Przez okres kilku tygodni nie wykonuj zabiegów fizykoterapeutycznych
  • miejscowo można stosować okłady z lodu
  • UWAGA!!! Zakaz przyjmowanie leków z grupy NLPZ po zabiegu. Hamuje to efekt działania osocza. Najlepiej nie przyjmować ich nawet do 4 tyg.
Efekt terapeutyczny:
  • Efekt terapii ocenia się po 6 – 8 tyg. od podania
Wskazania do terapii PRP:
  • ostrogi piętowe
  • zapalenie ścięgna Achillesa (tendinopatia)
  • łokieć tenisisty
  • łokieć golfisty
  • kolano skoczka
  • kolano biegacza
  • uszkodzenia chrząstki stawowej – chondromalacja
  • uszkodzenia pierścienia rotatorów barku
  • uszkodzenie przyczepów mięśni przywodzicieli uda
  • uszkodzenia innych mięśni, ścięgien i entez, zwłaszcza w medycynie sportowej
  • zapalenie pochewki ścięgnistej lub kaletki
  • choroba zwyrodnieniowa stawów
Przeciwwskazania do terapii PRP:
  • choroba nowotworowa
  • choroba krwi, np. trombocytopenia
  • stany zapalne stawów
  • sklerodermia
  • zespół wątrobowo-nerkowy
  • przewlekłe choroby wątroby
  • cukrzyca
  • opryszczka
  • ciąża
  • laktacja
  • zakażenie wirusem HIV
  • zakażenie wirusem HCV
Zalety terapii PRP:
  • stosowany jest materiał biologicznie własny co eliminuje ryzyko wystąpienia negatywnej reakcji immunologicznej i zakażeń u leczonej osoby.
  • minimalna inwazyjność
  • wysoka skuteczność gwarantowana przez biologiczną aktywność składników osocza bogatopłytkowego
  • bezpieczeństwo i precyzja iniekcji
  • możliwość powtarzania terapii wg indywidualnych potrzeb i wskazań

CENA : 800 PLN / ZABIEG

 

Powiązane artykuły

Fizjoterapia
Suche igłowanie

Suche igłowanie jest jedną z technik terapeutycznych, która jest stosowane w leczeniu bólu oraz dysfunkcji spowodowanych problemami mięśniowymi, problemami zatok, bólami głowy, a także w celu leczenia niektórych problemów nerwowych. W leczeniu za pomocą suchego igłowania wykorzystuje się bardzo cienkie specjalne akupunkturowe igły. Terapia ta jest nazywana suchym igłowaniem ze względu na fakt, iż igły wykorzystywane do zabiegu nie posiadają możliwości wprowadzenia leku, bądź innej substancji do ciała pacjenta. Technika ta nie jest tożsama z akupunkturą albowiem akupunktura jest częścią Tradycyjnej Medycyny Chińskiej, natomiast suche igłowanie jest techniką medycyny zachodniej, która wymaga diagnozy medycznej. Jak to działa? Suche igłowanie działa poprzez zmianę sposobu odczuwania bólu przez ciało (efekt neurologiczny) oraz pomaga organizmowi pozbyć się uporczywego skurczu mięśni związanego z istnieniem punktów spustowych (efekt mięśniowo-powięziowy). Suchemu igłowaniu towarzyszą dodatkowe zmiany w przewodnictwie elektrycznym i chemicznym, które wspomagają proces gojenia. Suche igłowanie nie jest cudownym panaceum, lecz stanowi normalną część fizjoterapii. Dla uzyskania optymalnego efektu suche igłowanie powinno być łączone z terapią manualną i ćwiczeniami. Na czym polega suche igłowanie? Suche igłowanie polega na wprowadzeniu bardzo cienkiej igły bezpośrednio do mięśniowo-powięziowych punktów spustowych. Przed przystąpieniem do nakłucia niewydolnego mięśnia, terapeuta palpacyjnie przeprowadza dokładne badanie, które ma na celu zlokalizowanie napiętego pasma o zwiększonej wrażliwość na nacisk oraz miejscowej odpowiedzi drżeniowej. Zabieg ten można również wykonać bezpośrednio na powięź, ścięgna oraz więzadła. Jakie są przeciwskazania do suchego igłowania? Przeciwskazaniami do suchego igłowania są w szczególności: igłofobia nowotwór infekcja z lub bez gorączkowania zmiany skórne i otwarte rany ciężka miażdżyca tętniaki zaburzenia czucia zaawansowana osteoporoza krwiaki i obrzęki implanty rozrusznik serca pacjenci z zaburzeniami krzepnięcia krwi - tylko za zgodą lekarza prowadzącego ciąża  - w 1szym trymestrze, później tylko za zgodą lekarza prowadzącego padaczka osoby z chorobami psychicznymi nie będące w stanie wyrazić świadomej zgody choroby zakaźne W razie jakichkolwiek wątpliwości co do wystąpienia wskazanych wyżej przeciwskazań lub innych wątpliwości co do aktualnego stanu zdrowia, należy o tym poinformować osobę wykonującą suche igłowanie i skonsultować z nią swoje wątpliwości przed rozpoczęciem suchego igłowania. Jakie są możliwe działania niepożądane suchego igłowania? Do częstych, typowych i niegroźnych działań niepożądanych suchego igłowania należą w szczególności: małe krwiaki w miejscu igłowania ból mięśni, który może się utrzymywać przez około 1-4 dni 1-2 dniowa przeczulica
Ortopedia
PEACE & LOVE

Urazy skrętne stawu skokowego są jednymi z najczęstszych urazów sportowych i pozasportowych 70% z nas miała choć raz w  życiu skręcenie stawu skokowego Mechanizm urazu: Do kontuzji dochodzi najczęściej w mechanizmie inwersji stopy to znaczy „skręcenia stopy do środka” z następowym uszkodzeniem struktur więzadłowych od strony kostki bocznej. Podział urazów: Stopień I – służy do określania najlżejszych urazów, czyli niewielkiego naciągnięcia torebki stawowej i wiązadeł. Ból w tych urazach jest odczuwalny, ale nieznacznie. Obrzęk występuje tylko przy kostce, jest niewielki i szybko zanika. Stopień II – określa umiarkowane urazy. Charakteryzuje się częściowym przerwaniem wiązadeł i torebki stawowej. Ból jest odczuwalny jako gwałtowny, początkowo silniejszy. Najczęściej uniemożliwia chodzenie. Obrzęki narastają szybko, pojawia się krwiak. Stopień III – całkowite przerwanie wiązadeł i torebki stawowej – to najcięższe spośród urazów stawu skokowego. W pierwszej fazie urazu pacjent sygnalizuje ból o mniejszym natężeniu, niż w przypadku urazu stopnia II, ale ból utrzymuje się znacznie dłużej i wyraźnie narasta przy próbie chodu lub obciążenia stawu. Ból może zupełnie uniemożliwić pacjentowi poruszanie się. Obrzęk i krwiak są widoczne i rozległe – często obejmują cały staw, razem ze śródstopiem. Rozpoznanie: Rehabilitation-Oriented ASsessmenT (ROAST) ocena mechanizmu urazu: wywiad od pacjenta historia urazów: czy był to pierwszy i kolejny uraz ocena możliwości obciążania: próba chodu i obciążania ocena struktur kostnych: klasyfikacja Ottawa, RTG stawu skokowego w 2 projekcjach AP + bok ocena struktur więzadłowych: testy kliniczne, USG, Rezonans Postępowanie po urazie: Jest kilka protokołów postępowania np. PRICE Protection – zabezpieczenie – czyli minimalizacja ryzyka powtórnego urazu bolącego miejsca; Rest – odpoczynek – pozycja kończyny w której są najmniejsze dolegliwości bólowe Ice – chłodzenie – schładzanie miejsca urazu z zastosowaniem woreczków w lodem, schłodzonych kompresów żelowych lub systemów bardziej zaawansowanych jak mankiety schładzające  czy systemy kompresyjno - schładzające. Schładzanie tylko bezpośrednio po urazie i nie bezpośrednio na skórę (to postępowanie we wczesnej fazie może ograniczać powstawanie krwiaka,ale jednocześnie ogranicza angiogenezę i rewaskularyzację) Compression – ucisk – delikatny ucisk  (taśmy do flossingu) powoduje mniejszy rozrost stanu zapalnego oraz obrzęku, co przyspieszy nieznacznie proces regeneracji Elevation – uniesienie – uniesienie stawu powyżej poziomu serca powinno ograniczyć rozrost obrzęku.  Uniesienie nie powinno być zbyt wysokie, aby nie doprowadzać do sytuacji upośledzenia ukrwienia ostatnim czasie popularność zyskuje protokół PEACE & LOVE W pierwszej fazie, bezpośrednio po urazie: Protect – ochrona – podobnie jak we wcześniejszym schemacie najważniejszym jest nie pogarszanie obecnego stanu. Odciążenie. Ograniczenie ruchu na 2-3 dni .Należy tak dostosować pozycję ciała i sposób przemieszczania się, aby zminimalizować ból. Elevate – uniesienie – analogicznie do schematu PRICE – nie zaszkodzi, a może pomóc. Avoid anti-inflammatory modalities – unikanie środków przeciwzapalnych – różne fazy stanu zapalnego przyczyniają się do stopniowej regeneracji uszkodzonej tkanki. Zbyt agresywne leczenie zimnem może prowadzić do upośledzonej regeneracji tkanki i zbędnej syntezy kolagenu. Compress – uciśnięcie –  stosowanie ucisku – za pomocą bandaży elastycznych lub plastrowania dynamicznego, czyli kinesiotapingu  . Ucisk zewnętrzny zmniejsza obrzęk.. Educate – nauczanie – nowy element postępowania w urazach. Czyli nauczanie procedur postępowania w urazach. Bardzo ważny element procesu leczenia, ponieważ skuteczność rehabilitacji w dużej mierze zależy od współpracy pacjenta z fizjoterapeutą. W kolejnych dniach od urazu L – load (obciążenie) czyli dopuszczenie do optymalnego obciążania stawu objętego urazem. Zaleca się powrót do czynności dnia codziennego z uwzględnieniem bezbolesnego zakres ruchu. O – optymism (optymizm) czyli optymistyczne nastawienie pacjenta do rehabilitacji, co według tego protokołu, obok edukacji pacjenta, stanowi najważniejszy składnik w jego prawidłowym powrocie do zdrowia; V – vascularisation (unaczynienie) czyli pobudzanie układu sercowo-naczyniowego ma stanowić wsparcie w leczeniu urazów układu mięśniowo-szkieletowego; E – exercise (ćwiczenia) – czyli zaleca się stosowanie kilka dni po urazie bezbolesnej aktywności fizycznej, co ma przywrócić mobilność, siłę oraz czucie ciała. Stabilizator? TAK czy NIE? : skręcenie stawu skokowego I stopnia (najłagodniejsze skręcenie stopy):  noszenie stabilizatora do 2 tyg. skręcenie stawu skokowego II stopnia:  noszenie stabilizatora do 4 tyg Skręcenie stawu skokowego III stopnia (najcięższe skręcenie stawu skokowego): noszenie stabilizatora przez ok. 6- nawet 10  tygodni. Leczenie operacyjne: w przypadkach w których utrzymuje się ból w stawie (impigment)-artroskopia lub w przypadku niestabilnośći (rekonstrukcja więzadeł) Zapraszamy do nas w razie urazu. Pomożemy w powrocie do zdrowia  
Fizjoterapia
Terapia stawów skroniowo-żuchwowych

Dysfunkcje stawów skroniowo – żuchwowych mogą dotyczyć ponad połowy populacji. Objawiają się przede wszystkim problemami z otwieraniem i zamykaniem ust oraz „trzaskami”. Dysfunkcje te wywołują bóle w obrębie szczęki, ale także głowy, karku, szyi oraz ramion. W zaawansowanym stadium prowadzą do problemów z narządem słuchu: bóle i szumy uszne, wrażenie „dzwonienia” w uszach, a także zawroty głowy oraz mdłości. Zmiany w obrębie stawów skroniowo-żuchwowych kończą się bólami głowy w tym migrenowych. Ich przyczyn poszukuje się wśród: wad zgryzu, ubytków w uzębieniu, stosowania protez zębowych, wad postawy, urazów twarzoczaszki, zabiegów operacyjnych/kosmetycznych, bruksizmu, nadmiernego żucia gumy, stresu, czego skutkiem może być patologiczne zaciskanie zębów. W fizjoterapii stomatologicznej wykorzystuje się: terapię manualną: mobilizacje, manipulacje, trakcje, mobilizacje tkanek miękkich (praca na zewnątrz, jak i wewnątrz jamy ustnej), obejmujące również obręcz barkową, oraz szyjny i piersiowy odcinek kręgosłupa, poizometryczną relaksację mięśni PIR, kinesiotaping, fizykoterapię: laseroterapia, ultradźwięki, jonoforeza, autoterapię. Przeciwwskazania do przeprowadzenia terapii to m.in.: świeże złamania, ostre stany zapalne i nowotwory w obrębie omawianego stawu, osteoporoza.